Op weg naar de zuidelijkste stad van de wereld

Op het moment bevinden we ons in Caleta Olivia, een plaatsje zo'n 2000 kilometer ten zuiden van Buenos Aires. We zijn op weg naar de meest zuidelijke stad van de wereld: Ushuaia op het eiland Vuurland. We hebben wel door dat we niet de enige fietsers zijn die dit stuk fietsen want er wordt ons regelmatig gemeld dat er twee weken geleden Zwitsers voorbij gekomen zijn en ook eerder in het jaar twee Canadezen.

In een hotelletje kwam de hotelbaas met het gastenboek om ons te laten zien dat er vijf jaar geleden ook een paar Nederlandse fietsers in zijn hotel overnacht hadden. Dus bijzonder zijn we niet en zo voelen we ons ook niet. Toch gebeurde het dat we in Coronel Dorego uitgenodigd werden voor een live televisie-interview. Zo togen wij 's avonds gewapend met onze lilliput woordenboekjes en een beetje zenuwachtig naarde televisiestudio van de plaatselijke kabel-t.v..
Tijdens het voorgesprek bleek ons Spaans veel te slecht voor een recht- streekse uitzending dus besloot men de vragen eerst met ons te repeteren. In het Engels, Frans, en met handen en voeten kwamen we er met z'n allen toch uit. Om het geheel met wat leuke plaatjes aan te kleden, werden we de volgende ochtend bij ons vertrek ge-filmd (in tenue en met de volgepakte fietsen) en geïnterviewd.

Op weg naar het schiereiland Valdes, waar we met de wind in de rug en met een flinke vaart naartoe zoefden, werden we ingehaald door een auto die een eindje verder stopte. Er sprong een man uit die als een wilde foto's van ons begon te maken. We reden blijkbaar te snel want dit patroon herhaalde zich nog twee keer. Toen zijn we maar gestopt om te vragen waarom de foto's gemaakt werden en wat ermee gedaan zou worden. Het bleek dat deze fotograaf bezig is met een boek over Argentinië en hij vond een paar plaatjes van fietsende bezoekers van zijn land daar wel in passen. Hij beloofde ons een exemplaar toe te sturen.

Valdes is een nationaal park, omdat er langs de kusten zeehonden, pinguïns en in de winter ook walvissen bevinden. Aangezien het hier nu zomer is hebben we geen walvissen kunnen zien maar zeehonden en pinguïns volop.
Zeehonden zijn heel lui en er zit weinig beweging in als ze op het strand liggen, maar pinguïns zijn des te levendiger. Heel veel pinguïns hadden net jongen gekregen en het was heel leuk om de wollige koppies uit de holletje te zien steken. Pinguïns maken namelijk een holletje in de grond en geen nest van takken. Het was voor ons trouwens best gek pinguïns in een vrij warme omgeving te zien.
Als je aan pinguïns denkt,denk je eigenlijk altijd aan sneeuw en ijs. Net als de watervallen was dit bezoek aan Valdes een hoogtepunt van onze reis.
Argentinië heeft nog veel meer mooie dingen om te bezoeken en daarom zullen we hier nog wel een tijdje blijven. Het is alleenjammer dat het een vrij duur land is waardoor het zoeken naar een betaalbaar onderdak vaak veel tijd in beslag neemt.
Zodoende belandde we op een gegeven moment in een pensionnetje dat eigenlijk een bejaardenhuis was maar toch voor ons een kamer vrij had. De oude baasjes scharrelden wat rond in het keukentje om met hun eigen theezakje en suiker een kop thee te zetten. Ze sliepen met zijn tweeën op een kamer: ieder aan een kant met een paar eigen spulletjes naast hun bed. Om zo je oude dag te slijten...

Des te verder we naar hetzuiden fietsten, hoe vaker we gewaarschuwd werden voor de wind die heel hevig kan zijn. Daar hadden we thuis al over gelezen en we zullen straks wel zien hoe erg het is.
We zijn nu al een aardig eind op weg naar Ushuaia en hebben inmiddels zelf ook een paar fietsers ontmoet: een Oostenrijker, een Francaise en natuurlijk ook een Nederlander. Zij hadden nog niet met de media hier te maken gehad terwijl het ons nu al vier keer overkomen is. Gisteren nog. We waren net het dorp ingefietst en hadden ontzettend veel zin in eenkoude cola. En zo stonden we voor de deur van de plaatselijke kruidenier te genieten van een tweeliterfles frisdrank toen er ineens een microfoon onder onze neuzen geduwd werd en de camera begon tesnorren.
Inmiddels schrikken we er niet meer van en maken we ons ook niet meer druk over ons slechte Spaans (dat overigens wel vooruit gaat!). Ze vertelden ons dat het die zelfde avond op t.v. zou komen tussen negen en tien uur.
We wilden wel eens zien hoe we in beeld gebracht waren dus doken we een minuut voor negen een café in en vroegen of de t.v. aan mocht, iets wat je thuis niet zo snelzou doen.
Het bleek dat er hier in het dorp twee lokale zenders zijn en wij wisten niet welke ons geïnterviewdhad. Geen nood, men was zo vriendelijk even te bellen enzo konden we om vijf voor tien zien wat er nog van het inter-view over was. Niet veel,maar toch leuk.

Wij maken het heel goed de pech blijft tot een paar lekke banden beperkt en we genieten van de zomer.

Chau, Loek en Helene.

Interview op straat voor de camera van de plaatselijke televisie