Het einde van de wereld

El fin del Mundo. Vuurland: Puntige keien, grint en gaten vormen het wegdek. We zijn tenslotte op weg naar het einde van de wereld.
Vuurland is een eiland ter grootte van Ierland en is voor zeventig procent van Chili. Om van het Argentijnse vasteland naar het Argentijnse deel van Vuurland te kunnen moet je eerst door een stuk Chili, voor ons twee dagen fietsen.

In het Chileense deel zouden een paar plaatsjes met een hotelletje liggen, was ons verteld. Helaas bleek de informatie, zoals vaker, niet helemaal juist te zijn. In Cullen aangekomen, moesten we bij de petroleummaatschappij aankloppen om te vragen of zij misschien een slaapplaats had, want een hotel was er niet. Echter, de petroleummaat-schappij had niets en zo stonden we weer op straat. Wat te doen? Wild kamperen? Dat valt tegen, als je op een hotel gerekend hebt waar je je na twee dagen weer eens kunt douchen.

Terwijl we stonden te verzinnen kwam er een vrouw op ons af die een slaapplaats aanbood. Er waren die dag nog twee fietsers gestrand en zo vonden we met z'n vieren onderdak bij dit gastvrije gezin. De kinderen sliepen die nacht op de bank en wij in hun bed. Goed uitgerust konden we de volgende dag verder Argentinië weer in. Op dit deel van Vuurland liggen twee grotere plaatsen en een aantal estancia's.
Verder niets.

Dit betekende dat we toch weer een aantal keren ons tentje langs de kant van de weg moesten opslaan. Soms valt het niet mee om een geschikte plek te vinden die zowel uit het zicht en uit de wind ligt en liefst ook nog vlak moet zijn. Eén keer vonden we een plekje wat wel aan de eerste twee voorwaarden voldeed maar niet echt vlak was.

Achter het hek echter was het wel vlak. Zouden we onze spullen over het hek tillen en daar de tent neerzetten?
We besloten dat toch maar niet te doen. Hoewel er in geen velden of wegen iets of iemand te zien was, vonden we het niet zo'n prettig idee om op iemand z'n terrein te gaan staan. De volgende morgen waren we daar blij om, want om een uur of zeswerden we gewekt door hoefgetrappel,blaffende honden, blatende schapen en fluitende mannen. Het bleken gaucho's te zijn, schapendrijvers die duizenden schapen bijeendreven richting estancia om ze te laten scheren.

Alles bij elkaar maakte dit zoveel lawaai dat het leekalsof er een heel voetbalstadion aan het juichen was. Éénmaal op de fiets zagen we de kudde weer, zo'n tien kilometer verder en nog hadden ze de estancia niet bereikt. De gaucho's zijn soms vier dagen bezig om de kudde te verzamelen en naar de estancia te brengen.

Ook dit geeft een beetje de indruk van de wijdsheid van het landschap. Het land is trouwens geheel omheind.
Elk stukje grond is wel van iemand, hoewel de estancia's niet altijd zichtbaar zijn. Deze liggen soms vijftien kilometer van de weg. Ook in Patagonië hebben we schapen gezien, maar niet zo veel als op Vuurland. Vuurland staat niet voor niets bekend als leverancier van schapewol en schapevlees.

Richting het zuiden veranderde het landschap langzaam en kregen we met heuvels te maken en zagen we bomen! We dachten niet dat we zo enthousiast konden zijn over bomen. Of over koeien. De eerste koe op een fris groen grasveld. Dit alles vormt een groot contrast met Patagonië dat kaal, distelig, bruin en droog is. Toch hebben beide landschappen hun eigen charme en zijn op hun manier mooi. Zo naderden we Ushuaia, fin del mundo.
Ushuaia ligt op de zuidelijkste punt van het eiland aan het Beaglekanaal en wordt omgeven door met sneeuw betopte bergen.

Aan de overkant van het Beaglekanaal liggen nog een aantal onbewoonde rotsige eilandjes, waaronder Kaap Hoorn, en dan houdt de wereld op. Dat Ushuaia de zuidelijkste stad ter wereld is,word je aan alle kanten duidelijk gemaakt door de aanwezigheid van 'de meest zuidelijke schoenmaker', 'de meest zuidelijke bakker' en 'het meest zuidelijke bed'. Ushuaia is een doel voor vele reizigers vooral fietsers. Aan het einde van de weg, twintig kilometer voorbij Ushuaia, staat een groot krasbord, waar iedereen die daar aankomt zijn naam in kan krassen.

We zagen menig fietsje ingekrast en ook wij hebben ons niet onbetuigd gelaten natuurlijk. Daar in het nationaal park hebben we drie dagen van onze welverdiende rust genoten en energie opgedaan voor het komende stuk.

Twintig kilometer voorbij Ushuaia op Vuurland krast Loek Smit zijn naam op het daarvoor bestemde bord.

Inmiddels zijn we in Zuid-Chili en zullen door het grensgebied van Chili en Argentinië naar het noorden fietsen.