LA SERENA
De Wrekers op televisie! De oorspronkelIJke eerste versie:
Heerlijk is het John Steed en Emma Peel in actie te ZIen op de
kleurentelevisie in onze hotelkamer. Deze luxe is minder groot dan
zij lijkt. De kamers zijn niet berekend op Hollandse reuzen:
mijn 1,92 meter lange lichaam is zowel te groot voor het bed als voor de
kamer; ik moet bukken om mijn hoofd niet tegen het plafond te
stoten.
De fietsen staan klem tussen de bedden en de muur.
Omdat we de fietstassen op elkaar hebben gestapeld, passen ook deze in de
kamer die zo stampvol staat.
's Avonds moeten we een soort acrobatische hinkstapsprong
maken om in onze bedden te komen.
Verder is er weer eens geen water in ons prive-bad. Dat is op zich niet zo
verwonderlijk.
La Serena, waar we nu zijn, ligt aan de poort van het
droogste gebied ter wereld: de Atacana-woestijn die naar het noorden toe
doorloopt in Peru. Daar zijn plekken waar het nog nooit(!) heeft
geregend. Wij, regenhaters, hebben onze regenpakken al diep onderin de
tassen opgeborgen. Water komt via pijpleidingen uit de hogere delen
(5 a 6000 meter) van het Andesgebergte dat hier zo'n 140 kilometer vandaan
ligt. En deze leidingen hebben wel eens last van lekkage. Maar
we hebben televisie.
Onze kaart geeft aan dat de laatste grensovergang tussen Argentinie en
Chili die we namen, bestaat uit "Cammo de tierra". In de praktijk bleek
het om een ordinaire zandweg te gaan.
Een wederom zeer hevige wind zorgde dat het zand opstoof en ons het zicht
bijna geheel ontnam.
We waanden ons in de Sahara. Van fietsen was toen allang geen sprake meer.
De zandweg was zo mul dat de wielen er tot de velg in verdwenen.
Lopend, duwend en trekkend aan de fietsen baanden we ons een weg.
Op een gegeven moment waren we elkaar kwijt, terwijl de onderlinge afstand
nauwelijks meer dan vijftig meter bedroeg.
Toen hebben we maar een touw aan de fietsen gebonden. Na twee uur bereikten we een klein beekje waar we uitgeput de tent naast opzetten. Klem langs de weg staand, hebben we zo twee volle dagen gewacht. Toen was de zandstorm over en al gauw werd de weg harder en dus fietsbaar. In het Chileense grensdorpje Curarrehue,waar we halt hielden voor de nacht, bleek geen pensionnetje te zijn. Omdat het al schemerde, wilden we toch graag blijven. Iemand die ons zag aarzelen, attendeerde ons op de kerk. En zo belandden we in de kostschool waar we een kamertje kregen met twee piepkleine kinderledikantjes. De spelende kinderen keken hun ogen uit naar ons.
De volgende morgen wilden we de fles cola inleveren bij de plaatselijke supermarkt vanwege het statiegeld. Bij de kassa werden we met de lege fles weggestuurd: hoe konden wij hier komen zonder bonnetje! Dat bonnetje konden we halen,heel logisch, bij de garderobe. Gewapend met het bonnetje melden we ons opnieuw bij de kassa. We zullen niet gauw het gezicht van het kassameisje vergeten. Haar mond viel open en haar ogen puilden bijna haar bril uit. De chef werd erbij gehaald. "Ze begrijpen er niets van", hoorden we haar fluisteren. Na veel heen en weer gepraat begreep de chef uiteindelijk dat wij geen nieuwe fles cola wensten doch gewoon ons geld terug. Schouderophalend gaf hij het meisje opdracht die nietsbegrijpende fietsers dan maar 200 pesos te geven in ruil voor het bonnetje. Haar mond stond nog steeds open toen wij het pand verlieten. We voelden hoe haar ogen in onze ruggen priemden.
Vervolgens zijn we in korte tijd naar ons postadres in Cabildo gefietst.
Onderweg hebben we nog de Laja-watervallen bezocht, een vulkaan beklommen
en een bad genomen in een heetwaterbron. Verder hebben we een kort bezoek
gebracht aan de hoofdstad Santiago en de grootste sterrenwacht ter wereld
bekeken.
Nieuwsgierig als we waren naar de post en het nieuwe wiel, hebben we de laatste dagen voor Cabildo dagelijks bijna dubbele dagafstand afgelegd. De ontvangst en de post in Cabildo waren overweldigend. Meer dan 30 brieven en kaarten lagen op ons te wachten. Daarbij hele spontane reacties van 'De Dordtenaar'-lezers.
Heel veel dank daarvoor.
Het deed ons goed. We zullen de brieven waarop een afzender staat,
allemaal beantwoorden. In Cabildo hebben we meer dan een week rust
gehouden om nieuwe energie op te doen voor het komende lastige stuk door
de woestijn.
Loek & Helene