Reclame voor De Dordtenaar in de Zuidamerikaanse Atacama-woestijn:
"Lees De Dordtenaar."
Leren om zuinig met water om te gaan
De Atacama-woestijn. Het eerste deel ervan ligt achter ons en
heeft best indruk op ons gemaakt. Het is bergachtig, kaal,
kleurig en er leeft niets.
Water is voor ons thuis een heel vanzelfsprekend iets. Hier niet.
Kilometers lange pijpleidingen voorzien de dorpen en steden van
drinkwater.
Langs de hoofdweg bevinden zich verschillende 'posada's' (restaurantjes). Daar mochten we onze tent opzetten om te overnachten. Deze eetgelegenheden krijgen hun drinkwater aangeleverd in! grote tonnen waar met een kannetje uit geschept wordt. Water voor een toilet of douche is daarvan gescheiden of is er gewoon niet. Zo leer je wel zuinig met water om te gaan. Hoewel het winter is en overdag niet zo heet, drinken we per dag samen toch zo'n 8 á 10 liter water. Omdat er meestal ongeveer om de 100 km een posada is (om de chauffeurs van de vele vrachtwagens van een warme maaltijd te voorzien), hebben we water voor twee dagen mee moeten nemen. Water wordt ook voor reclamedoeleinden gebruikt. Onderweg zagen we ineens een huizenhoog bierblik staan van het nationale biermerk. Er zat een kraantje aan, waar heerlijk koel water uit kwam. Een vrachtwagenchauffeur was zijn gezicht en sokken aan het wassen en vertelde ons dat het drinkwater was. Het smaakte prima en we lesten onze dorstige kelen.
Nu zitten we na een koude vriesnacht lekker in het zonnetje te
schrijven. San Pedro ligt namelijk op 2400 meter hoogte en dan
wil het 's nachts wel eens koud zijn. Het is een oasedorp op een
hoogvlakte met rondom bergen van wel 5 tot 6000 meter. Deze zijn
kaal maar heel kleurig: bruine, roze, steenrode, gele en groene
kleuren maken het een boeiend geheel.
San Pedro is vooral bekend vanwege de "vallei van de maan", een
landschap wat overeenkomst moet vertonen met het maanlandschap.
De grillige rotsformaties zijn door de wind gevormd. In het
licht van de volle maan geven de zoutkristallen in het gesteente
een vreemde glans aan het geheel. Het toeval wilde dat wij er
precies rond die
tijd waren. Op een avond zijn we er naar toegefietst om van dit
bijzondere schouwspel te genieten. De hele omgeving van San
Pedro is bijzonder. Wat vooral indruk op ons gemaakt heeft, is
het zoutmeer (salar), een grote witte vlakte met er omheen een
paar kleine dorpjes waaronder San Pedro. De salar is groter dan
de provincie Zuid-Holland maar jammer genoeg liep er maar door
een klein gedeelte een weg want we hadden graag het hele meer
doorkruist. Het was zo bijzonder om tussen de zoutkristallen
door te fietsen!
Ze zien er uit als koraal op de bodem van de zee en zijn ook
zeer hard. Op de plaatsen waar het water nog niet opgedroogd is,
rook het ook naar de zee.
En we hebben op een grote verlaten vlakte, een voormalige
binnenzee, flamingo's gezien: grote roze en witte vogels. Een
prachtig plaatje.
Zoiets vergeetje niet gauw.
In een van de andere kleine dorpjes hebben we geslapen bij een gastvrij gezin. De mannen uit het dorpje werkten bijna allemaal bij het zoutwinningsbedrijf midden op de salar. Dit bedrijf mochten we helaas niet bezoeken. Toch hebben we het van dichtbij gezien en stiekem foto's genomen. We waren namelijk niet zeker van de juiste weg over de salar en moesten het dus aan iemand vragen. Brutaalweg zijn we toen maar het terrein opgefietst en zagen hoge bergen van zout, afkomstig van de kristallen en klaar om verpakt en vervoerd te worden.
In het zoutwerkersdorpje hadden we wel 20 foto's kunnen nemen van de mensen en de tafereeltjes die we zagen. Helaas weigerden de meesten het wanneer we vroegen of we een foto mochten nemen. Het dorpje ligt aan een waterstroom wat te veel sulfiet bevat om het als drinkwater te gebruiken, maar wat wel warm is. Men heeft in de rotsige bodem een soort zwembad uitgehakt waarin het heerlijk badderen was. Drinkwater wordt ook hier in tonnen aangevoerd.
Van 7 tot 10 uur 's avonds zou er elektriciteit moeten zijn, opgewekt door middel van een generator. Gelukkig had onze gastheer een kaarsje voor ons, want een storing maakte dat het donker bleef in het dorp. Het kaarsje gaf juist voldoende licht om de 'plee', een echte ouderwetse poepdoos, aan de andere kantvan de binnenplaats te vinden.