Langzaam kregen we het door: een aardbeving!
Lekker lui, ijsje en drankje bij de hand, genieten we in het uiterste
noorden van Chili na van de afgelopen doorsteek van de gortdroge
Atakama-woestijn. In het hotelletje waar we logeren, staan het bankstel en
de televisie van de eigenaar gewoon buiten op de binnenplaats. Bang dat de
meubels of het Perzische tapijt nat worden, is men niet.
Het regent toch nooit.
Een beetje zenuwachtig maken we ons op voor het komende moeilijke stuk dwars over de hoge pieken van het Andesgebergte, op weg naar Bolivia. De route moet fantastisch mooi zijn en voert langs meren, metershoge cactussen en vulkanen van ruim 6.000 meter. Maar het zal vooral ook koudworden op die hoogten. Gelukkig staat de winter voor de deur en dat betekent voor het hooggebergte de droge tijd. We hoeven niet bang te zijn onder te sneeuwen.
WK
In Bolivia verwachten we ten tijde van het wereldkampioenschap te zijn. En
omdat Bolivia ook deelneemt, verheugen we ons daar op. In elk cafeetje
of restaurantje staat bijna de gehele dag de televisie aan.
Het zal dus, mede doordat er bijna geen tijdverschil tussen de Verenigde
Staten en Zuid-Amerika bestaat, niet zo lastig voor ons zijn het voetbal
te volgen. Tenzij de elektriciteit weer eens uitvalt. We hebben de laatste
tijd vaak meegemaakt dat de generator die 's avonds voor de elektriciteit
in een dorp moet zorgen, kuren vertoont of gewoon uitgezet wordt omdat de
dienstdoende generator-man het tijd vindt
naar bed te gaan, bijvoorbeeld omdat zijn favoriete tv-kwis afgelopen is.
We hopen van harte dat de Boliviaanse werknemers die de generatoren moeten
bedienen, van voetbal houden.
De laatste weken hebben we doorgebracht in de woestijn die toch mooier en
boeiender bleek te zijn dan we vooraf vreesden.
Ons laatste berichtje kwam vanuit San Pedro de Atakama.
Voordat we daar wegfietsten,hebben we een tour gemaakt naar de geisers van Fatio. Deze liggen op een hoogte van ruim 4.000 meter en omdat ze op z'n mooist zijn 's morgens heel vroeg, besloot onze reisorganisatie al om vier uur 's nachts te vertrekken. Met slaap in de ogen en bibberend van de kou waren we zo 's morgens al voor zonsopgangbij de geisers.
Onvoorstelbaar
In een klap waren we klaarwakker. Onvoorstelbaar. Tientallen, misschien
wel honderd,dampende en sputterende potjes, mini vulkaantjes eigenlijk,
waaruit onophoudelijk een kokend mengsel van water en mineralen spuit. De
mineralen geven het water kleur. We zagen rode en groene. De geisers
bevinden zich in de kratermond van een duizenden jaren geleden gedoofde
vulkaan. Onder de grond rommelt het nog wel en een ondergrondse rivier
zorgt voor de aanvoer van het water. Nabij deze geisers is een natuurlijke
heetwaterbron waar ook een klein zwembadje bij gebouwd is. Zo konden we
in de vrieskou toch lekker badderen en ons een beetje opwarmen.
In een dorpje in de Atakama-woestijn hebben we geslapen in een hok van de
brandweer.
Gelukkig hadden we zelf slaapmatjes bij ons. Twee fietsers konden hun
vermoeide lijven op de grond tussen allerlei brandslangen, helmen en
gereedschap te ruste leggen. Gelukkig was er 's nachts geen brand.
Toen we 's avonds onze boodschappen gingen doen, werden we bijna ondersteboven gelopen door spelende en voetballende kinderen. De jongensvroegen ons wat "gol" in 't Engels is. "Goal", zeiden we. Maar wij zijn Nederlanders en in 't Nederlands is het "doelpunt". Schreeuwend renden ze naar hun vriendjes: "Doelpunt, doelpunt, doelpunt".
Een andere avond sliepen we bij een wegrestaurantje. We hadden die dag geoglyphen bekeken. Geoglyphen zijn door het weghalen van stenen gevormde figuren. Door de indianen zijn ze 500 tot 2500 jaar geleden gemaakt.
's Avonds bij het eten voelden we wat lichte trillingen,alsof er een grote vrachtwagen voorbij reed. Het trillen hield aan en werd heviger. Wat was dat? Hadden we te veel genipt aan de Chileense wijn? Langzaam kregen we het door: een aardbeving! We vlogen naar buiten, verwachtend dat elk moment het gebouw in zou storten. Onze gastheer bleef stoïcijns met borden lopen en andere gasten gingen rustig door met eten. Voor ons gevoel duurden de schokken een eeuw, in werkelijkheid 'slechts'drie minuten. Geschrokken gingen we weer aan tafel zitten en vroegen de man waarom iedereen zo rustig bleef. Schouderophalend zei hij: "Ach, het gebeurt hier maandelijks. Er is niets aan de hand. Chilenen hebben er een hekel aan om hun eten koud te laten worden!"
Blijf in gedachten meefietsen,
Loek en Helene