Ecuador blijkt een wereld van tegenstellingen: aan de ene kant grote auto-pista's. Maar ook traditioneel vervoer: een man met kar, ezel en hond.
Zakkenrollers in de bananenhoofdstad van de wereld
De hele reis zijn we zeer oplettend geweest, bewust als we waren van
dieven en zakkenrollers. Wat betekent: altijd de fietsen op slot, het liefst
op de kamer. We hebben een paar noodbeugels en sloten bij ons voor het
geval de hotelkamer niet op slot zou kunnen.
En natuurlijk de handen in de zakken wanneer we de stad of het dorp
verkennen.
Hoewel ons mini-cameraatje mooie opnames oplevert (zelfs voor de krant!)
is het een dusdanig handzaam formaat dat het gemakkelijk in
een van de broekzakken verdwijnt.
Armbanden, kettingen of polshorloges dragen we niet, waardoor we ogenschijnlijk voor potentiele zakkenrollers niets in de aanbieding hebben. We zijn veel reizigers tegengekomen die de vervelende ervaring van een diefstal hebben gehad. Wij hoopten en verwachtten eigenlijk ook daarvan gevrijwaard te blijven door alle voorzorgsmaatregelen. Maar helaas...
Zakkenroller
Wij wilden in Lima, de hoofdstad van Peru, de overvolle veelkleurige
markt gaan bezoeken. Werkelijk van alles is er te koop. Een heerlijk
tafereel. De kraampjes staan op sommige plekken vier rijen dik. Het is een
gedrang van jewelste, want tussen de mensen door lopen ook nog eens
schoenpoetsers, marktlui met een weegschaal waar je voor een paar centen
je gewicht kan laten opnemen en venters met in de aanbieding
kleerhangers, ghettoblasters en schoenen.
Vooral schoenen. Velen hebben een type schoen, in een maat verkrijgbaar
maar wel veertig exemplaren te koop. En verder niets. Gezellig liepen we te
kuieren, onderwijl genietend van een vers geperst sinaasappelsapje.
Dan zien we opeens, te midden van alle venters en potentiele kopers,
dat de weg opengebroken is.
Rioolwerkers zijn bezig een nieuwe riolering aan te leggen, daarbij
geholpen door twee zwarte machines. Het is een zeer typisch gezicht en
we besluiten een foto te maken. Gauw drinken we ons glas leeg en haal ik
het fototoestel te voorschijn.
_Ik zie de wat mollige dame nog voor me. Ze kon schijnbaar niet langs me heen en wilde, zo leek het, dwars door me heen lopen. Het is een drukte van belang en ik voel iemand (die vrouw?) tegen me aanleunen. "He gringo, loop eens door" roept een man mij toe. Dat wil ik wel, maar ik kan geen kant op. Ik schiet snel een foto en plots lijkt iedereen verdwenen en heb ik veel meer bewegingsruimte. Gauw stop ik het toestel weer in mijn zak en in een klap dringt de absurde waarheid tot me door: weg portemonnee.
Ecuador
Vervolgens zijn we korte tijd later Ecuador binnengefietst. Direct wordt
ons duidelijk hoe dit land aan de bijnaam 'bananenrepubliek'
komt. Tientallen kilometers lang fietsen we tussen de bananenbomen door.
We willen bananensap gaan drinken bij een fruitstalletje langs de weg en
moeten daarvoor de eigenares storen die zit te kijken naar de regionale
soapserie op de televisie. Het toestel staat binnen voor het geopende raam.
Zijzelf zit buiten te schommelen op een hangmat en geeft ondertussen de
baby de borst.
We betalen duizend sucres wat zo weinig is als tachtig cent. De vrouw haalt voor het wisselgeld een grote doos te voorschijn met daarin een hele stapel bankbiljetten. Voor het wisselgeld, dertig cent,zijn maar liefst zes biljetten nodig. Het kleinste briefje is twintig sucres waard, dat is zo'n anderhalve cent.
Kinderen
Al een tijdje worden we gadegeslagen door vele paren kinderogen die ons
volgen bij alles wat we doen. Elke beweging wordt nauwlettend waargenomen.
In het dorp doen we onze boodschappen en krijgen we een hele sliert kinderen
achter ons aan.
Ze willen van alles weten over ons en over Nederland.
In het parkje eten we ons middageten, brood met banaan en cola. Zo'n tien
kinderen komen gezellig naast ons zitten, anderen vormen een
kring en staren ons en onze fietsen aan. Een toevallig ook in het park
aanwezige man heeft een ietwat geleerde blik in de ogen als hij een praatje
met ons komt maken. Zijn houding verraadt dat hij nog nooit over Nederland
gehoordheeft. Hij vraagt ons hoeveel uur wij erover gefietst hebben van
Nederland naar hier.
Ons weifelende antwoord hoort hij al niet meer, want de kinderen verdringen
hem om ook een vraag te kunnen stellen. "Hebben ze bij jullie ook
lantaarnpalen? Welke uniformen draagt de politie?
Hebben jullie ook zoveel ezels?"
Een jochie kan het niet laten even in mijn kuiten te knijpen om het
resultaat van tien maanden fietsen te voelen. Nagewuifd door het nu
geheel uitgelopen dorp trekken we weer verder, richting Machala.
Machala
ligt in het zuiden van Ecuador aan de kust en wordt 'de bananenhoofdstad
van de wereld genoemd', omdat alle uitvoer van bananen via deze haven
gebeurt.
In deze stad hebben we onszelf na vijf stoffige dagen fietsen over
onverharde wegen, waarbij we regelmatig hebben moeten kamperen en ons zelden
konden wassen, getrakteerd op een chique hotelletje. Daar stonden we dan in
onze stoffige kleren en met onze vuile fietsen en zonverkleur
de petjes voor de balie. Een vuil spoor op het hoogpolige tapijt
achterlatend, verdwenen we met fiets en al in de lift. We schaamden ons
toch wel een beetje, toen zelfs de liftjongen terugdeinsde voor onze oude
zure zweetlucht..
Fietst u ook de laatste etappes mee?
Chau, Loek & Helene