Hallo Nederland,

Hier, na heel lang wachten weer een nieuwe algemene mail van de boys. Na lang aandringen van de verschillende Nederlandse kranten die nieuw materiaal nodig hadden voor de reispagina's gaan we nu proberen de laatste weken aan jullie te vertellen:

Zoals in het laatste mailtje al stond zijn we na Margeret river doorgereden in ons prachtige bakkie naar Pemberton. Hier in de avond aangekomen hebben we ons geinstalleerd in een backpackersplace tussen allemaal Afrikanen die heel raar en heel veel eten maakten! Wij hielden het maar gewoon bij ons favoriete Ozzy gerecht spagettie bolognese! 's- Avonds even de local pub in en world idol gekeken samen met de locals, onze Jamai deed het erg goed he?! Voor als het niet in nederland op tv was, hij werd kei hard laatste hahaha! Guy, Ozzy idol die op Wouter lijkt, volgens de Ozzies, was een middenmoter! Stonden we dan met ons pilsje als trotse Nederlanders.
De volgende dag hebben we ons imago wel weer een beetje opgekrikt door de hoge boom van Pemberton via een ladder te beklimmen, Mart en ik dan tenminste, Wout was beneden bezig de papagaaien van z,n kop te krijgen(zie foto's op onze pagina)!

Na Pemberton hebben we onze biezen weer gepakt en meegenomen naar Manjimup. Een of ander klein saai dorp maar de naam sprak ons wel aan. Hier in Manjimup gebeurde het...

Bij de pin automaat: Wouter: "Ik ga effe pinnen jongens" P+M "ok!!" Wout: "Kut, ik kan geen eens meer 500 pinnen!!"P+M:"ha ha ha!" Wout:"Dan maar 400, klote dat lukt ook al niet, dit kan niet!!"P+M:"We hebben natuurlijk wel heel veel uitgegeven de laatste tijd", Wout:"Dan maar 300, dat betekent dat ik mijn laatste 300 dollar nu in m,n porto heb zitten" "We moeten echt werk gaan zoeken!!!!!!!!!!!" Mart moest toen ook maar effe proberen, maar ik heb genoeg van dat aanhalings en sluitteken gedoe dus neem maar gewoon aan dat er met hem ongeveer het zelfde gebeurde. Alleen kon Mart nog maar 200 pinnen. Pieter was en is t.o.v. van Wout en Mart de rijke stinkerd!

Dus, we moesten echt aan het werk en hebben een aardbeien boer in Mount Barker gebeld, waar we via Sjaak aan gekomen waren eerder in Freo. Hij zelf had niets maar we konden wel z,n broer bellen die 25 km buiten Mt Barker zat. Daar konden we terecht en we zijn er gelijk heen gereden, aardige boer Len Hendersyte checkte effe of we onze tene konden aanraken, dat konden we vreemd genoeg ook nog dus aangenomen! Maandag moesten we er om 6.15 uur zijn, wij sloegen achterover en scheurde weg naar de chill out backpackers waar we alleen maar hebben liggen lammen, films kijken en pitten om ons voor te bereiden op 6.15 uur.

Voor het werk bij Len, Lan zoals wij hem noemde, moet je effe nummer 1 van cd 1 van de Beatles Blue album opzetten. Strawberrie fields forever !!! Denk er maar een ongelooflijke pijn in je rug bij, en een loontje van niets! De eerste paar dagen heeft Pieter van 's-ochtends half zeven tot zeker een uur of twaalf 's-middags het hele aardbeien veld gek gemaakt met z,n gezeik, ik schreeuwde het echt uit!
's-Middags was het dan tijd voor het pakwerk waarbij we aardbeien in kleine klotebakjes moesten dauwen voor nog minder geld dan het plukken waard was! We kregen nog even gezelschap van Eve (Zuid-Afrikaans), James (Engels) en Marie (Iers) maar zij hielden het na twee dagen al voor gezien en vertrokken naar een wijngaard in de buurt. Wij mochten net een beetje wieden waarvoor we per uur betaald kregen, hetgeen onze verdiensten wel weer een beetje goed maakte. Maar het was nog steeds slecht en de pijn in onze rug was niet te harden! We sliepen bij Lan op de farm in onze tent en hebben het twee weken vol gehouden, toen we het echt niet meer uithielden. Wij zijn bij een Vinyard langs geweest waar we via onze (internationale) vrienden+local friends over gehoord hadden. Eer werd ons beloofd dat we maandag zouden kunnen beginnen dus wij de volgende dag in de eerste pauze half 9 's-ochtends gezegd dat we er na vandaag graag mee zouden willen kappen. Oh, zei Lan, jammer, maar dan kunnen jullie beter nu maar stoppen! Bedankt, doei Lan! We hadden de dag daarvoor al ons geld al gebeurd dus wat dat betreft zaten we goed. Maar toen bleek na het weekend ineens dat we niet meer bij de Vinyard terecht konden! En zelfs met behulp van al onze local friends konden we niets anders vinden. Zaten we dan, net ontslag genomen. We hebben dat weekend op de bij onze internationale vrienden op de camping geslapen en hebben heel het weekend gesocialised in het dorp, vooral de pub, voor werk maar er was niets te vinden.

We hebben toen maandag besloten naar Esperance te rijden, dat is iets groter en meer richting oosten en we hoopten dan daar maar wat werk te kunnen vinden. Supermooie stranden, waar we een 100 dollar fine riskerende gratis onze tent hebben opgezet en gepit, en een bioscoop voor Lord of de Rings maar absoluut geen werk! We hebben heel de middag in het arbeidsbureau formulieren zitten invullen, om vervolgens te horen dat we na twee weken een keer op interview mochten komen en daarna zouden ze wel effe kijken of er iets voor ons was. Dit had dus ook totaal geen zin Dus besloten we om maar gewoon vast naar de oostkust te gaan rijden. Verder lopen we echt nooit weg voor onze (geld)problemen hoor! Na een groep dolfijnen in het wild gespot en gevolgd te hebben zijn we in de auto gestapt voor de grote trip:

Deze trip was echt super! We zijn vanaf Esperence eerst 200 km naar het noorden gereden naar Norseman waar we water gekocht hebben en voedsel voor de trip. Tank vol + jerrycan en klaar voor de reis. We kregen nog het beste toegewenst van een local die zich afvroeg waar we heen gingen, Adelaide zeiden wij, en hij zei heel typerend:"You'll be in the desert before you know".

We zaten dan ook in no-time in de middle of nowhere. Omring door droge en kale gebieden met wat droge bosjes vervolgden we onze trip. Er was helemaal niets behalve af en toe een tankstation wat dan weer een heel dorp moest voorstellen en een hoop beesten. De eerste dag reden we iets meer dan 900 km en moesten we ergens overnachten in de Nullabor, dit is de naam voor die desert. We hebben een klein stukje in het donker moeten rijden 22 km om precies te zijn en in dat kleine stukkie zijn we welgeteld 17 kangaroes tegengekomen die vlak langs de weg zaten klaar om ervoor te springen. Maffe beesten! We reden langzaam en alles verliep goed en we hebben redelijk goed geslapen, alhoewel het's-nachts kei hard afkoelde. 's-Ochtends werden we vroeg gewekt door de hitte, in dit geval, en we zijn gelijk weer verder gegaan. Deze tweede dag was echt super, we hebben onze tweede emu ervaring gehad en nu wel foto's, een supergrote roofvogel gezien, een hoop levende en dode kangaroes, lizards en dingo's die op de weg van een doodgereden kangaroe zaten te vreten! En ook zaten er kamelen, maar die hebben we niet gezien, waar we erg van baalden!!
Als hoogtepunt hebben we de zee de woestijn zien ontmoeten. Dit was echt supervreemd en mooi! Aan de ene kant van de weg het meest natte wat er is, de zee, aan de andere kant het meest droge wat er is, de woestijn. Je weet echt niet wat je ziet. Charlie X dat was een hoop water jonge en een kracht daar kunne de Niagara falls niet aan tippen!!! Wout wil daar met jou wel effe een goed serieus gesprek over hebben als we terug zijn.
In een recordtijd van twee dagen zijn we zo via the Nullabor van Esperence naar Port Augusta gereden. Een dikke 2000 km en waarschijnlijk de mooiste roadtrip van ons leven!!
In de buurt van Port Augusta hebben we vervolgens weer gratis in een National park gepit, weer in ons inmiddels superhard stinkende tentje! Maar het blijft knus hoor! 's-Nachts gewekt door een kangaroe die voorbij kwam hoppen. 's-Ochtends door twee emu's die de resten van Wouters peer wel zagen zitten. Mart en Pieters banaan hadden ze zelf al op. Ja Ja aan het fruit, we zorgen goed voor onszelf!! Deze derde emu ervaring was het allermooist. We hadden allen het vliegengaasje dicht en die beesten stonden gewoon een meter van ons vandaan! We hebben foto's gemaakt!

Na weer in slaap gevallen te zijn kwam een vande twee terug om ons nog een keer wakker te maken. Die emu's mogen ons wel. Misschien komt dit omdat wij de verkoop van Emu bitter bier sinds onze komst in Ozzyland flink hebben laten stijgen!

Om een uur of tien 's-Ochtends zijn we toen weer verder gereden voor het laatste stukje van ongeveer 250 km om vervolgens in Adelaide aan te komen vanwaar we nu zwaar stinkend dit mailtje naar jullie sturen. Onze Engelse vrienden zijn hier net weer vertrokken opweg naar Melbourne, wij gaan kijken of we hier wat kunnen werken, zoniet gaan we ze achterna om fruit te plukken wat net boven Melbourne schijnt te kunnen. Appels deze keer, zodat we niet hoeven te bukken, maar het blijft plukken....

Bennie ze hebben hier, naast een hungry Jacks, ook een hungry George! En natuurlijk Mac, pizza hut noem maar op een paradijs voor jou dus. Nog geen spijt?!

Verder moeten we triestig melden dat we een hagedis en wat vogels hebben doodgereden. Rest in piece! Het spijt ons maar kijk toch ook een beetje uit, beesten!

Ik denk dat we er weer een heel end zijn. Natuurlijk is er een hoop omheen gebeurd maar als ik alles zou moeten vertellen zou ik nu ook blut zijn aan internetcafe kosten. Maar globaal gezien zijn jullie weer best goed op de hoogte. Ouders we bellen snel, waarschijnlijk in het weekend. Nu gaan we effe een beetje Adelaide bekijken.

So long folks,

The friendly one, the long mysterious one and the curley sexy one (deze namen gaf onze zuidafrikaanse vriendin ons, na redelijk wat verdovende middelen, kunnen jullie bedenken wie wie is?! De eerste reactie wint een persoonlijk kaartje van ons, dus stuur je adres mee!)