G'day Holland,

Hier weer een mailtje van de boys daar onder, als jullie je die uberhaupt nog kunnen herinneren.
Allereerst excuses voor het feit dat we de laatste tijd wat minder mailen en bellen, maar ten eerste door wat financiele problemen en ten tweede dat we maar blijven beleven hebben we nu niet alleen onze nederlandse achterban te onderhouden maar ook een hele zooi Ieren, Engelsen, Schotten, Argentijnen enz. enz. enz.
Maar ja, na Shepparton zijn we, zoals jullie weten, naar Melbourne vertrokken en wel naar de suburb St. Kilda. Hier is het over het algemeen allemaal te doen qua uitgaans gelegenheden, barretjes restaurants etc. Zoals al gezegd zijn we aangekomen op St. Pattricks-day, de Ierse feestdag. Hierdoor was het moeilijk accomodatie te vinden. Na eerst bij een aantal backpackers weggestuurd te zijn, omdat ze vol zaten kwamen we uiteindelijk bij The Coffeepalace aan. The Coffeepalace is een zwaar verslavende plaats en zo ontmoetten we veel mensen die daar al vele maanden zaten. De dag dat we aan kwamen was er free wine and cheese, zoals elke woensdag. In dit geval was de wijn groen en schoot de kaas er een beetje bij in. Al snel kwamen we in een stroom van coffepalace mensen terecht richting de Irish pub. Daar hebben we een superavond gehad en van onze ierse pintjes genoten. Heel veel mensen ontmoet en gelijk van de sfeer van Melbourne, the most livable city in the world, kunnen proeven. Natuurlijk raakten we iedereen kwijt en scheidden laat op de avond ook onze wegen zich toen Wout en Piet opzoek gingen naar de rest die in een club zouden zijn & Mart bleef liever nog even in de Pub henge! Uiteindelijk zijn Wout en Piet terug gegaan naar The Coffepalace, zonder de club ooit gevonden te hebben, waar ze in stijl hun avond geeindigd hebben met alle anderen die de club ook nooit gehaald hebben en tevens een begin gemaakt van een overgetelijke tijd in the coffeepalace. Mart is die avond nooit thuis gekomen....... De volgende dag om een uur of twee wandelde hij binnen om the gehele coffeepalace in een roes aan te treffen.
Bij aankomst in The Coffeepalace heeft de receptie ons maar gelijk in room 2, direct naast de receptie, gedumpt. Onze roomies: Clucky een Schot die we om 3 uur 's-middags passed out aantroffen op z'n bed, dit maal in tegen- stelling tot vrijwel altijd, met boxershort aan, tatoo's en plein public geshowed. Dan hebben we Becks, eigelijk Rebecca, een veel te veel lullende, maar altijd gezellige POME (prisoner of mother England). Ook Michael, een ozzy die studeert en even genoeg had van z'n leven thuis en daarom z'n toevlucht en plezier zocht bij ons in The Coffeepalace. Tenslotte Juan-Pedro, onze beste Argentijnse maat tevens gitaarvirtuoos. Verder hebben we vele mensen zien komen en gaan maar geen van hen kon het langer als 1 nacht uithouden, niet iedereen is gemaakt voor het woeste leven van room number two.
Al snel waren er slogans zoals "room number two, the best you can do". We waren berucht om onze late inslaap en opstaan tijden en vanwege de altijd aanwezige puinhoop op de grond. (Niet alleen op de grond regelmatig lag je te slapen tussen de onderbroeken van Clucky of een verdwaalde bh van Becks, alleen Juan-Pe had z'n stuff together achter z'n bed.) Natuurlijk droegen wij, professionele zwijnen een ferm steentje bij aan de rotzooi. Op een morgen (om 2 uur 's-middags dus) troffen we een briefje aan met de tekst: "we are not your mother, so clean up your f*cking room or you'll be kicked out!!!!" (dus Moeders op dat gebied zijn we voorals nog niks veranderd)
Brave knullen & meid als we waren hebben we dit gedaan en zodra de kamer schoon was, kwam Becks met het superidee de hele vloer te bedekken met kranten zodat we als hamsters zouden leven en de rotzooi heel eenvoudig zouden kunnen heropruimen. Zo gezegd, zo gedaan, een minuut later had Becks de hele vloer bedekt met kranten. De volgende dag lag de kamer nu naast de opnieuw ontstane rotzooi ook bedekt met kapot gescheurde kranten, een hele vooruitgang dus!
Maar zo is Becks; altijd in voor een goed idee!

Verder hebben we ook wat moeten werken, aangezien we een week achter lagen met de huur, we de wijn voorraad moesten blijven aanvullen & onze mondjes de nodige pizza verslonden. We hebben wat labourwerk gedaan wat inhield het op oerse wijze, gewapend met pikhouweel en megahamer, omverwerken van een huis samen met Edje, een andere coffeepalace maat! Dat heeft ongeveer een week werk opgeleverd.
Na het beuken hebben, in dienst van The State Library of Victoria, de 10 lamste gozers van The Coffeepalace zich bezig gehouden met het schoonmaken van oude boeken met daarin newspapers gedateerd uit het jaar 1800 en verder! Dit alles onder leiding van het superduo "Jut & Albert Einstein". Albert Einstein was het megabrein achter deze operatie en Jut deed ook erg z'n best! Het was een duo vele malen beter dan Bert & Ernie, Batman & Robin & Buurman & Buurman bij elkaar.
Al dit werk heeft niet kunnen voorkomen dat we toch aanspraak hebben moeten doen op de portomonnee van Charlie X, bedankt Kerel je hebt ons uit de puree geholpen!

Na 3 weken dolligheid en veel meer avonturen, als die optypen kunnen evenals veel meer mensen die we ontmoet hebben en goed bevriend mee zijn geraakt, besloten we toch te vertrekken & letterlijk wat meer Down To Earth te leven.
Samen met Juan-Pe hebben we ons in een nieuw avontuur gestort in de vorm van een festival genaamd Confest!
Dit is een hippyfestival, 400 km ten noorden van Melbourne, waar in de middle of nowhere 2 tot 5000 hippies bijeenkomen in het bos om het gehele bos 24 uur lang te voorzien van gitaar en trommel muziek, waar men 's-avonds grote kampvuren maakt en er gespeeld wordt met firesticks, diabolo's en jongleerballen! Overdag kun je de vreemste workshops volgen, varierend van naakt modderworstelen tot medatie, Capoera, harmonische zanggeluiden creraties in groepen en cristalball body healing. Kortom als het maar DTE (Down to Earth), niet commercieel en vreemd was was het goed! Er was een grote markt met vegetarische lekkernijen, geen electriciteit en amplified music was niet allowed. De wc was een diep gat in de grond met een bouwvallig tentje er omheen, voor de douche gold hetzelfde behalve dan het diepe gat. Ook werd er een concert gehouden wat eigenlijk gewoon een soort open podium in het groot inhield, waar de meest getalenteerde, vaak toch ook wel een beetje vreemde mensen, hun muziek- en toneelkunsten vertoonden. Ook Juan-Pe heeft zijn gitaarkunsten vertoond in de vorm van een typisch Argentijs volkslied, dit natuurlijk onder ons luid applaus! Het gehele bos stond vol met tentjes en iedereen praat tegenelkaar waardoor het regelmatig voorkwam dat je in een serieus gesprek verzuild raakte met een onder de modder bedekt naakt figuur! Wij stonden vlak naast de rivier, waar Wouter om de haverklap de meest gigantische karpers aan de haak sloeg. Mart had na z,n zelfverminking in zijn eigen tong nog niet genoeg gehad en zo vervulde hij Juan-Pe's wens en peerde hij ook nog een veiligheidsspeld door Juan-Pe's oor. Lies, Jos als we een wens mochten doen hadden we jullie even over laten komen, want jullie zouden hier geheel down to earth en in jullie element geraakt zijn.

Vervolgens hebben we ons uiteindelijk richting Sydney gespoed, na een emotioneel afscheid van Juan-Pe, die Pieter nog een aantal leuke gitaarlessen heeft meegegeven.
Afgelopen woensdag zijn we hier in de suburb Bondi gearriveerd, na drie keer de harbourbridge over gegaan te zijn en veel te veel tol betaald te hebben, wonder boven wonder weer totaal blut. Maar na twee zeer productieve dagen hebben we weer een tal van banen en komt het allemaal wel weer goed. Leon's gift aan Mart, die we trouwens pas na een aantal dagen letterlijk op water en brood geleefd te hebben, hebben ontdekt. We dachten onszelf echt even tegengekomen te zijn, maar vervolgens hebben we allemaal radeloos geprobeerd te pinnen en opeens kwam er 100 dollar van Mart's rekening!!!!! WHOEHOE!! Eten HONGERIGE JACK!!!
Ook hebben we alledrie wat geld geprobeerd te verdienen waarbij Wouter en Mart in een dag 250 dollar binnengehaald hebben, dmv het verkopen van schilderijen. Echt eerlijk is het niet, je moet jezelf voordoen als student van de kunstacedemie en je eigen werk verkopen aan de rijke domme stinkerds van Sydney. 100 dollar gaat naar onze Israelische baas en alles boven de 100 is voor jezelf. Een wereldbaan als je zelf maar begint te geloven in je "eigen" artistieke talenten. Er was maar plaats voor twee die dag en na overleg hebben we toen besloten dat Piet niet mee ging en op straat met zijn gitaar nog wat geld ging proberen binnen te halen. Redelijk lastig hier op Bondi beach waar vrijwel iedereen straal langs je heen loopt of zelfs even gaat zitten luisteren en vervolgens doorloopt! Cultuurbarbaren!!! Ook aan het strand weinig succes, want ja, waar stop je je kleingeld als je half naakt rondloopt!?? Misschien probeer ik het later nog eens in de binnenstad als ik weer durf!!
Voorlopig slapen we nu in de auto in een hele sjieke straat tussen de Jaguars, Porches, Ferraris en Mercedessen, tja niet iedereen kan vlak aan Bondi beach wonen maar wij wel, met ons superkapitaal!!! Maandag worden we getraind in het verkopen van groene energie en de schilderijen willen we er zo af en toe bij gaan doen als zakcentje. De boys gaan aan 't verkopen!!
Tenslotte onze plannen vooralsnog: Hier in Sydney eerst wat knaken verdienen, dan de auto hier verkopen wat vrijwel zeker genoeg geld op gaat brengen voor een open busticket naar Cairns, waarmee we op alle plaatsen, zoals Brisbane, Byron bay, Surfers paradise, Goldcoast en Nimbin in en uit kunnen stappen en blijven hoe lang we willen. Ook kunnen we dan van de rest van het geld van de auto drie vliegtickets Cairns-Perth boeken, wat onze reis voor ons compleet zou maken. Dus voor de komende weken in Sydney veel werken en regelen en dan nog 1,5 maand rust, reizen en genieten!! Wat er van dit superplan terecht komt zien we wel weer, maar vooralsnog hebben we er nog vertrouwen in.

Dit was het wel weer, wat persoonlijke mails betreft, die moeten even wachten, want we zitten hier nu al weer te lang, vrienden en familie neem het ons aub niet te kwalijk, we houden toch wel; van jullie! Even speciaal voor ome Barry, nog hartelijk gefeliciteerd met je vijftigste verjaardag, ik ben schandalig genoeg vergeten te bellen. Ik hoop dat je toch een goede dag gehad hebt, ouwe lul!!
Jouke, voor jou kunnen we vermelden dat ook de eerste vrouwen onder onze charmes bezweken zijn. Onder de veroverden, Israelische, Engelse en Ozzies!

Alright, dat was ie dan weer tot de volgende keer maar weer.

Truly yours, The boys downunder.

P.s er komen nieuwe, hele mooie foto's aan!! Als het goed is.....